Als ik vroeger op bezoek ging bij mijn opa en oma, dan stonden er een aantal belangrijke punten op mijn agenda: de hond aaien, Mars chocolaatjes eten en een bezoek aan oma’s kaptafel brengen. Daar nam ik plaats op de ronde, stoffen kruk en lakte oma mijn nagels. Meestal parelmoerkleurig. En daarna was het tijd voor huidverzorging: namelijk een heerlijke gezichtscrème. Ik voelde me daarna altijd een prachtige, verzorgde en volwassen dame en liet mijn mini-makeover aan de hele familie zien! En dat gevoel na het aanbrengen van een crème, dat ik goed voor mijzelf had gezorgd en er mooi uitzag, is nooit meer weggegaan. Wie weet… misschien had ik toen onbewust al besloten dat ik dit gevoel ook aan anderen wilde geven.

Toen ik ouder werd, bleef mijn interesse voor verzorging en gezondheid groeien. Van mijn eerste zakgeld kocht ik een gezichtscrème en als ik het héél lief vroeg, dan mocht ik mijn moeders dure crème gebruiken.

Rond mijn 14e werd het hip om je eigen haar- en huidverzorging te maken. Ik kan me nog goed herinneren dat een nichtje kwam logeren en ook zij hield wel van een maskertje. Dus aan mij de belangrijke taak om alle recepten met een kritische blik te bekijken. En natuurlijk mijn ouders op pad te sturen voor de ingrediënten. Het werd een masker met avocado, honing en banaan. Na flink wat prakken was het moment voor een relaxte spabeleving at home daar… En wat een heerlijke, verzorgende ervaring moest worden, liep uit in een verstopte gootsteen. Sorry, mam!

Tijdens mijn tijd op de middelbare school barstte het beautytijdperk op YouTube los en ik was geobsedeerd. Uren kon ik rondzwerven en de ene na de andere video bekijken. En ik oefende veel op mijzelf en mijn zusje. Ik wilde graag verder leren in de visagie en huidverzorging, dus de combinatie van een visagie-opleiding en een opleiding tot schoonheidsspecialist leek me wel wat. Helaas stond niet iedereen te springen. Mijn opa vond het belangrijk dat ik een goede baan zou krijgen, waarmee ik mijzelf goed kon onderhouden zodat ik onafhankelijk zou zijn. Wat hij tegen mij zei, vergeet ik nooit meer: “Als je met je hoofd werkt, dan hoef je niet met je handen te werken”. En zo doofde mijn passie langzaam. Geld verdienen was belangrijker dan je dromen volgen en het leek erop dat beide in één vak vinden onmogelijk was.

In plaats van een cursus visagie en opleiding tot schoonheidsspecialiste, besloot ik Engelse Taal en Cultuur te studeren op de Universiteit in Leiden. Al snel bleek dit niets voor mij en ik stopte met de opleiding. Ik moest de rest van het studiejaar overbruggen en begon met een baan bij de Hema Beauty (R.I.P.). Hier hervond ik mijn passie voor make-up, goede huidverzorging  en en zich mensen mooi laten voelen. Maar goed: er moest gestudeerd worden en de zoektocht ging verder. Wat bleek: er bestond een hbo-opleiding binnen mijn passie: HBO Huidtherapie.

Tijdens mijn opleiding voelde het alsof ik weer op het juiste pad was. Zeker toen ik tijdens mijn tweede jaar stage ging lopen bij een laserkliniek in Amsterdam. Halverwege de stage kreeg ik daar zelfs een baan aangeboden. Ik had superleuke collega’s en (vaak, haha) leuke cliënten om te behandelen. Toch ging het werk me steeds meer tegenstaan.

De haast, de vele behandelingen (soms meer dan vijftien) op een dag en niet kunnen bieden wat je zou willen… Sommige cliënten kwamen met de handen in het haar binnen en net als ze hun verhaal hadden kunnen doen dan was de tijd alweer om. Ik adviseerde een aantal dure producten, riep nog net na dat ze bij mijn collega achter de balie konden betalen en een nieuwe afspraak konden maken, terwijl ik de behandelkamer inschoot om de volgende cliënt te behandelen. Dit was niet hoe ik het mij had voorgesteld… En langzaam brak dat mij op.

Hierdoor raakte ik in september 2020 in een burn-out. Zowel privé als op het gebied van studeren en werken was het allemaal teveel. Drie dagen na de diagnose overleed mijn vader en mijn wereld en ik stortte in.

Ik ging een traject in met een bedrijfsarts en na een aantal vervelende momenten met mijn (toen) baas, besloot ik te stoppen bij de laserkliniek. Ik richtte mij 100% op mijn herstel en met de hulp van mijn lieve man, coaches en een geweldige vriendenkring en familie werd ik met de dag beter.

Na een periode van herstel, werd het tijd om te bedenken wat ik wilde doen.

Ik was ondertussen afgestudeerd en het kriebelde altijd al om een eigen praktijk te starten en te ondernemen. En ik besloot de sprong te wagen! Op 1 september 2021 schreef ik mij in bij de KVK en op 2 december 2021 behandelde ik mijn eerste cliënt. Mensen helpen goed voor zichzelf te zorgen en zich mooi te laten voelen, dat wil ik doen. Maar wel op mijn manier, met aandacht, geduld en tijd. Want doordat mijn oma en moeder hun aandacht, geduld en tijd aan mij gaven, voelde ik mij mooi en verzorgd. En doordat ik nu de juiste kennis en vaardigheden bezit, kan ik dit gevoel doorgeven aan cliënten in mijn praktijk. Mijn liefde en passie voor de huid, voor het zorgen van anderen is terug. Ik ben terug.

Oh, en mijn opa… Hij was ontzettend trots op me toen ik afstudeerde. En nog veel trotser toen ik besloot om te gaan ondernemen, want zelf was hij jarenlang ondernemer geweest. Tijdens een van onze laatste (en beste) gesprekken hebben we het een tijdje over onze bedrijven gehad. Ik had het goed gedaan en hij had vertrouwen in mijn bedrijf: onafhankelijker kon ik niet worden.